De beleving van ... de verkoop van een huis

© annemarie hoogwoud fotografie

 

Daar waar de weegschaal naar buiten gericht is op relaties, verbinding en contacten is de schorpioen vooral naar binnen gericht. Schorpioen is een teken van zwart-wit, alles of niets, jij of ik. Er is geen middenweg, alleen maar uitersten. En van dit waterteken gaat ook een grote helende kracht uit. Deze is net zo intens als alle andere gevoelens en emoties van de schorpioen. Het raakt je, net als de rest van de schorpioen, diep in je ziel.

Mijn huis staat sinds een paar weken te koop. Ik heb er met veel plezier gewoond. Nu wordt het tijd voor een volgende stap. Dat klinkt wel wat academisch. Is dat de manier waarop ik aan mezelf ‘verkoop’ dat ik mijn huis te koop heb gezet? Hoe werkt dat eigenlijk bij ons? Want er is toch ook een andere kant. Een emotionele. Je raakt aan je huis gehecht. Na kortere of langere tijd zie je voor je dat je die volgende stap wilt maken en hoe het er uitziet als je de stap eenmaal hebt genomen. Dat beeld van die volgende stap wordt het doel waar je naar toe ‘werkt.’ Je ziet waartoe het nodig is dat je je huis verkoopt. En het is niet nodig dat ‘werken’ al te letterlijk te nemen…..

In het boek ‘Psychosynthese’ van Roberto Assagioli staat het volgende: “Voorstellingen en mentale beelden hebben de neiging om die fysieke omstandigheden en externe handelingen voort te brengen, die daarmee in overeenstemming zijn.”

Dit betekent dat je beeld van de toekomst je handelingen als het ware gaat leiden. Herkent u dat?

Soms, en op dit moment vaak, duurt het lang voordat je die volgende stap daadwerkelijk kan zetten. Veel mensen hebben hier op dit moment mee te maken, omdat de periode dat een huis te koop staat steeds langer wordt.

Wat gebeurt er met het beeld van die volgende stap als je huis niet wordt verkocht? Het beeld zou kunnen vervagen.  Zeker is dat de wil om die volgende stap te nemen blijvende aandacht nodig heeft. Je moet je beeld als het ware blijven voeden, zodat het blijft leven. Want alles wat aandacht krijgt groeit!

En andersom kan zeker ook. Dan volgt de volgende stap uit het kopen of huren van een ander huis. Waar begint het eigenlijk mee? Wie of wat initieert die volgende stap. Krijg je een beeld van die volgende stap en is het dan nodig om je huis te verkopen of denk je erover je huis te verkopen en blijkt zich dan daarmee een volgende stap als het ware aan te dienen.

In het eerste geval (eerst een beeld en dan verkopen) is het helder waartoe het ‘nodig’ is je huis te verkopen.  De verkoop staat als het ware in dienst van die volgende stap. Dat maakt het wellicht ook makkelijker om afscheid te nemen. Hoewel het zeker ook belangrijk blijft om stil te staan bij het afscheid. Ook al weet je heel goed waartoe je het doet. Het andere, het afscheid, is er ook.

In het tweede geval (eerst verkopen en dan een beeld) wordt door de verkoop van het huis duidelijk dat het tijd wordt voor een volgende stap. Je kent het vast ook wel dat je iets ‘overkomt’ waarvan pas na een tijdje blijkt waartoe dat nodig is geweest.

Het tweede geval wordt duidelijk gemaakt door de volgende stelling:

In ‘Over de Wil’ van Roberto Assagioli staat: “Houdingen, bewegingen en handelingen hebben de neiging overeenkomende beelden en ideeën op te roepen”.

Nadat je eenmaal de beslissing hebt genomen dat het tijd is voor die volgende stap volgt een periode van afscheid nemen, terwijl je tegelijkertijd ook met de toekomst bezig bent. Twee, ogenschijnlijk, tegenstrijdigheden. Het zijn twee kanten van hetzelfde. De toekomst volgt uit het verleden. Het is net als met lopen, als je ene been voor (toekomst) is, is het andere automatisch achter (verleden). Terwijl die twee benen wel ergens bij horen. Bovendien heb je twee benen nodig om te kunnen lopen, om de volgende stap te kunnen zetten.

Als de verkoop van je huis of in ieder geval het verlaten van je huis de initiator is van de volgende stap dan weet je maar niet wat die volgende stap brengt. Dan komen er heel andere dingen om de hoek kijken. Vertrouwen bijvoorbeeld. Vertrouwen in het beeld, vertrouwen in de wereld en vertrouwen in je zelf.

En dat wens ik u in alle gevallen toe!

De beleving van ... verbinding

© annemarie hoogwoud fotografie

De besloten wereld van de Maagd maakt plaats voor de meer op actie en plezier ingestelde persoonlijkheid van de Weegschaal. In mijn vorige blog speelde de autonome dienstbaarheid van Maagd de hoofdrol. Weegschaal slaat wat door als het om dienstbaarheid gaat. 
Het luchtteken Weegschaal moet het hebben van contacten en relaties. Zijn/haar sociale flexibiliteit is enorm. De Weegschaal maakt het zijn medemens echter zo graag naar de zin, dat hij/zij soms vergeet dat de ander er andere waarden op nahoudt of er anders over denkt. Echter, de weegschaal is ook diplomatiek en hoffelijk, romantisch en charmant, makkelijk in de omgang en sociaal idealistisch en vredelievend.

Verbinding is dan ook voor de Weegschaal van groot belang. En dan gaat het zowel om de innerlijke verbinding als de verbinding met anderen.

Verbinding met je medemens is belangrijk, want dan besef je dat je ergens bij hoort. Ik betrap me er wel eens op dat ik me van die verbinding niet altijd bewust ben. Ik ervaar dan niet dat ik deel uitmaak van een groter geheel, bijvoorbeeld een familie of een vereniging, een netwerk of een organisatie. Tijdens die momenten kan er een soort van onverschilligheid ontstaan. Onverschilligheid ten opzichte van anderen. Ik denk alleen maar aan mezelf. Is die verbinding er dan ook niet? Kun je ooit niet verbonden zijn? Er is dus blijkbaar een verschil tussen mijn beleving van de verbinding en de verbinding.

Op de momenten dat ik me wel bewust ben van de verbinding dan merk ik dat mijn doen en laten in het licht gaat staan van die gemeenschap, dat grotere geheel. Ik weet weer waartoe iets nodig is. Ik merk ook dat ik me dan verbonden voel met mijzelf. Want als ik als individu besef dat ik deel uitmaak van een groter geheel dan besef ik tegelijkertijd dat dat grotere geheel ook deel uitmaakt van mij. 

Afgelopen zomer heb ik een deel van de route naar Santiago de Compostela gelopen. Tijdens die tocht kwam ik ook in Conques. De impact die een bezoek aan de abdijkerk op mij had was overweldigend. Bij binnenkomst van de kerk overviel mij een enorm sterk besef van verbinding. Verbinding met mijzelf en met een groter geheel. En dat besef gaf rust. Rust te beseffen dat er ruimte en plaats is voor mij. En als er voor mij ruimte en plaats is dan is dat er voor iedereen. 

Het valt me op dat er zo veel verhalen naar buiten komen over corruptie, over willen winnen tegen elke prijs, over zelfverrijking. Hoe zou dat nou bijv. bij Lance Armstrong gewerkt hebben en misschien nog wel werken? Of bij die gedeputeerden in Noord Holland en in Limburg? Of bij Bram Moszkowicz? Zijn zij het grotere geheel, de gemeenschap, uit het oog verloren? Ik kan me slecht voorstellen dat als je het goed voorhebt met de groep waarvan je deel uitmaakt je tegelijkertijd die groep kwaad wilt doen of in diskrediet wilt brengen. Zijn zij het waartoe kwijt? Aan wie vinden zij zich eigenlijk dienstbaar?

Die verbinding beseffen met mijzelf en dan dus ook met het grotere geheel, want dat is voor mij direct met elkaar verbonden, maakt dat ik me steeds afvraag waartoe ik iets doe of laat of vraag of verzwijg. U kent die situaties vast ook wel dat je iets vraagt alleen maar uit nieuwsgierigheid, om een antwoord te krijgen op je eigen vraag zonder je af te vragen waartoe je het antwoord eigenlijk wilt weten. Op het moment dat je een vraag stelt ten behoeve van de ander dan ben je dienstbaar aan het gesprek. 

Aan wie bent u dienstbaar?

P.S. Dit is weer een inhaalblog en was voor 30 september gepland.